تحقیقات جدید نشان داد؛
نانوذرات طلا درک ما را از ترمیم سلول های بدن بهبود داد
آتی جو: پژوهشگران طی مطالعات جدیدی بر روی کارکرد نانوذرات طلا روی سلولهای بدن به کشفیاتی رسیدند که می تواند زمینه های جدیدی در بخش نانوپزشکی باز کند.
به گزارش آتی جو به نقل از مهر، برخلاف کبد و پوست، جایی که سلول ها برای ایجاد سلول های جدید و بازسازی اندام تقسیم می شوند، سلول های لوله های پروگزیمال کلیه از نظر میتوزی ساکن هستند و برای ایجاد سلول های جدید تقسیم نمی شوند.
دکتر جی ژنگ، استاد شیمی و بیوشیمی می گوید: «در مورد لطمه یا بیماری خفیف، سلول های کلیه قابلیت ترمیم محدودی دارند و سلول های بنیادی در کلیه می توانند سلول های کلیوی جدید را تشکیل دهند، آن هم فقط تا حدی.»
ژنگ می گوید: «در بیشتر مواقع اگر سلول های کلیه به شدت لطمه ببینند، می میرند و نمی توانند مورد بازسازی قرار گیرند. کلیه شما دیر یا زود از کار می افتد. این یک چالش بزرگ در مدیریت سلامت برای بیماری کلیوی است. تنها کاری که هم اکنون می توانیم انجام دهیم این است که سرعت پیشرفت نارسایی کلیه را کاهش دهیم. اگر این اندام به شدت لطمه ببیند یا در اثر بیماری مزمن، به آسانی نمی توانیم آنرا ترمیم نماییم. بنا بر این است که کشف این مکانیسم خود احیائی احیانا یکی از مهم ترین یافته هایی است که تا حالا به دست آورده ایم.»
او اظهار داشت که تحقیقات بیشتر ممکنست منجر به بهبود در نانوپزشکی و تشخیص سریع بیماری کلیوی شود.
به مدت ۱۵ سال، ژنگ درحال بررسی استفاده زیست پزشکی از نانوذرات طلا به عنوان عوامل تصویربرداری برای درک اساسی فیلتراسیون گلومرولی، برای تشخیص سریع بیماریهای کبدی و برای تحویل هدفمند داروهای سرطان بوده است. قسمتی از این کار بر درک چگونگی فیلتر شدن نانوذرات طلا توسط کلیه ها و پاکسازی بدن بوسیله ادرار متمرکز شده است.»
تحقیقات نشان داده است که نانوذرات طلا عموماً بدون لطمه ساختاری از سلول های کلیه به نام گلومرول عبور می کنند و سپس به داخل لوله های پروگزیمال می روند که بیش از ۵۰ درصد کلیه را می سازند. سلول های اپیتلیال لوله ای پروگزیمال، نانوذرات مدیریت می کنند تا بوسیله ادرار دفع شوند. اما نحوه فرار آنها از سلول ها معلوم نیست.
این گروه به بررسی نانوذرات طلا در نمونه های بافت لوله ای پروگزیمال با بهره گیری از میکروسکوپ نوری پرداختند، اما برای وضوح بهتر به سراغ میکروسکوپ های الکترونی نیز رفتند.
یو اظهار داشت: «با استفاده از میکروسکوپ الکترونی، نانوذرات طلا را دیدیم که در لیزوزوم های داخل وزیکول های بزرگ در لومن، که فضای بیرون سلول های اپیتلیال است، محصور شده اند. ما همین طور تشکیل این وزیکول ها حاوی نانوذرات و اندامک ها را در خارج از سلول ها مشاهده کردیم و این چیزی نبود که قبلاً دیده بودیم.»
محققان سلول های لوله ای پروگزیمال را یافتند که برآمدگی هایی رو به بیرون در غشاهای مجرای آنها تشکیل داده بودند که نه فقط حاوی نانوذرات طلا بود، بلکه حاوی لیزوزوم ها، میتوکندری ها، شبکه آندوپلاسمی و سایر اندامک هایی بود که به طور معمول به داخل سلول محدود می شدند. سپس محتویات اکسترود شده به داخل وزیکولی که به داخل فضای خارج سلولی شناور می شد، خرد شد.
یو اظهار داشت: «ما می دانستیم که این یک پدیده غیرعادی است. این یک روش جدید برای سلول ها برای حذف محتویات سلولی است.»
وی اضافه کرد: «مکانیسم خود تجدیدی با واسطه اکستروژن اساساً با سایر فرآیندهای بازسازی شناخته شده مانند تقسیم سلولی و اگزوسیتوز متفاوت می باشد. در اگزوسیتوز، مواد خارجی مانند نانوذرات در یک وزیکول در داخل سلول محصور می شوند. سپس، غشای وزیکول با داخل غشای سلول ترکیب می شود، که باز می شود تا محتویات به بیرون آزاد شود.»
هوآنگ اظهار داشت: «آنچه ما کشف کردیم با درک قبلی در مورد چگونگی حذف ذرات توسط سلول ها بطورکامل متفاوت می باشد.»
ژنگ اظهار داشت که یافته های آنها زمینه های جدیدی در بخش نانوپزشکی باز می کند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب