موش های بی مادر به بزرگسالی رسیدند!
آتی جو: موش هایی که بدون حضور موش ماده و با بهره گیری از سلول های بنیادی 2 موش نر به دنیا آمده بودند، به بزرگسالی رسیده اند و تولید مثل را در یک نقطه عطف علمی بازتعریف کرده اند.
به گزارش آتی جو به نقل از ایسنا، گروهی از دانشمندان سلول های بنیادی با موفقیت موش هایی را از دو والد نر تولید کردند که در اتفاقی مهم به سن بلوغ رسیده اند.
در یک مطالعه جدید انتشار یافته در مجله Cell Stem Cell، پژوهشگران آکادمی علوم چین(CAS) بر چالش های مهمی که مانع از پیشرفت تولید مثل تک جنسیتی در پستانداران شده است، غلبه کردند.
تلاش ها در گذشته ممکنست موجب رشد جنین شده باشد، اما رشد آنها در نقطه ای متوقف گردید. برمبنای بیانیه مطبوعاتی، این رویکرد جدید بر روی مجموعه خاصی از ژن ها متمرکز بود.
چی ژو(Qi Zhou)، نویسنده این مطالعه می گوید از آنجا که «ژن های نقش دار» بیان ژن را با خاصیت های منحصر به فرد تنظیم می کنند، دانشمندان براین باورند که آنها یک مانع اساسی برای تولید مثل تک جنسیتی در پستانداران هستند.
پژوهشگران چینی این ژن ها را با بهره گیری از مهارتهای مختلف اصلاح کردند که به آنها اجازه داد تا زمینه های جدید و مهمی را دراین خصوص تحقیقاتی ایجاد کنند و ما را یک قدم به دستیابی به چیزی که زمانی نا ممکن تلقی می شد، یعنی ایجاد یک نوزاد از دو والدین همجنس نزدیک تر کرد.
بگفته وی لی(Wei Li)، نویسنده مسئول این مطالعه، این کار به رفع برخی از محدودیت ها در تحقیقات سلول های بنیادی و پزشکی بازساختی کمک می نماید.
تولد نوزادان موش از دو پدر
در مطالعه انتشار یافته در مجله Cell، نویسندگان مطالعه این سؤال را مطرح نمودند که آیا نقش ژن به تنهایی مانع از تولید مثل دو پدری در پستانداران است؟
کوشش های قبلی با بهره گیری از ارگانوئیدهای تخمدان نتوانسته بود موش دو پدری تولید نماید که به سبب ناهنجاری هایی در ژن های حک شده نقصی نداشته باشد.
چی ژو در بیانیه مطبوعاتی توضیح داد: حتی هنگام ساخت جنین های دو مادری یا دو پدری به صورت مصنوعی، آنها به درستی رشد نمی کنند و در مرحله ای از رشد به سبب این ژن ها متوقف می شوند.
پژوهشگران ۲۰ اصلاح ژنتیکی را روی صدها ژن حک شده، همچون جهش تغییر چارچوب، حذف ژن و ویرایش های ناحیه تنظیمی اعمال کردند. در نتیجه، همانطور که در این مطالعه بیان شد، آنها راهبردی را توسعه دادند که بطور مؤثر به شدیدترین نقص های رشدی در جنین های دو پدری رسیدگی می کند.
محققان خصوصاً با هدف قرار دادن این ژن ها توانستند فرزندانی را از والدین دو پدری بوسیله تزریق هسته سلول هاپلوئید مکمل ESC و انتقال هسته سلول سوماتیک(SCNT) تولید کنند.
تنها ۱۱.۸ درصد از جنین ها تا زمان تولد موفق به رشد شدند. همه موش ها به سبب نقص های رشدی پایدار تا بزرگسالی زنده نماندند. پژوهشگران می گویند بیشتر مواردی که به سن بلوغ رسیدند، هنوز رشد غیرعادی و طول عمر کوتاه تری را تجربه کردند. آنها همین طور عقیم بودند. با این وجود، این تکنیک همین طور به سلول های بنیادی با پُرتوانی پایدارتر منجر گردید.
پرتوانی (Pluripotency) در ترکیبات بیولوژیکی، توانایی تعدادی از مواد برای ایجاد چندین پاسخ بیولوژیکی متمایز را توصیف می کند. پرتوان نیز مانند توانایی تمایز به انواع سلول های مختلف در مورد سلول های بنیادی پرتوان، به عنوان چیزی توصیف می شود که پتانسیل رشد ثابتی ندارد.
نتایج این مطالعه به دور از یک علم کامل، نشان داد که با این وجود، ناهنجاری های حک شدن ژن نشان دهنده یک مانع اساسی برای تولید مثل دو پدری در پستانداران است.
ژی کان لی(Zhi-Kun Li)، از نویسندگان این مطالعه اظهار داشت: اصلاحات بیشتر در ژن های حک شده بطور بالقوه می تواند تولید موش های سالم دو پدری را که قادر به تولید گامت های زنده هستند و منجر به استراتژی های درمانی جدیدی برای بیماریهای مرتبط می شود، تسهیل نماید.
بااینکه این تیم تحقیقاتی در نظر دارد تحقیقات مشابهی را روی میمون ها انجام دهد، اما هم اکنون آنها به موش ها اتکا کرده اند. آنها باید به آزمایش اصلاح ژن های حک شده برای ایجاد شرایط مناسب برای رشد طبیعی جنین ادامه دهند.
همانطور که در بیانیه مطبوعاتی برای نتیجه گیری آمده است: این که آیا این فناوری در نهایت برای درمان بیماریهای انسانی به کار می رود یا خیر، هنوز مشخص نیست.
منبع: آتی جو
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب