دستان پرتوان گجت برس به داد فضانوردان!
به گزارش آتی جو، نوآوران در سراسر دنیا روی چاره هایی کار می کنند تا به فضانوردان ماه کمک نماید تا به اهداف خود دست یابند و آنها را ایمن نگه دارند. این نوآوران شامل محققان مؤسسه فناوری ماساچوست(MIT) می شود که درحال توسعه مجموعه ای از اندام های رباتیک پوشیدنی جهت کمک به فضانوردان بعد از زمین خوردن هستند.
به گزارش آتی جو به نقل از ایسنا، از زمان پایان برنامه آپولو ناسا در سال ۱۹۷۲، انسان ها به ماه سفر نکرده اند، اما برنامه آرتمیس بزودی انسان ها را به سطح ماه باز می گرداند و نخستین فرود انسان ها روی ماه هم اکنون برای سال ۲۰۲۶ برنامه ریزی شده است. فضانوردان آرتمیس آرزوی انجام کارهایی را خواهند داشت که انسان ها قبلا انجام نداده اند، مانند ساختن یک پایگاه قابل سکونت برای امکان بازدید طولانی مدت از ماه و کاوش در قطب جنوبی آن که دهانه های زیادی دارد.
به نقل از سی ان ان، نوآوران در سراسر دنیا روی چاره هایی کار می کنند تا به آنها کمک نماید تا به اهداف خود دست یابند و آنها را ایمن نگه دارند. این نوآوران شامل محققان مؤسسه فناوری ماساچوست(MIT) می شود که درحال توسعه مجموعه ای از اندام های رباتیک پوشیدنی جهت کمک به فضانوردان بعد از زمین خوردن هستند.
این فناوری که به اصطلاح سوپر لیمبز(SuperLimbs) به معنای ابراندام ها نامیده می شود، طراحی شده است تا از کوله پشتی حاوی سیستم پشتیبانی از حیات فضانوردان بیرون بیاید. هنگامی که پوشنده به زمین می افتد، یک جفت اندام اضافی می توانند به بیرون کشیده شوند تا اهرمی جهت کمک به ایستادن فرد فراهم نمایند و انرژی را برای کارهای دیگر حفظ کنند. این فناوری را به شکلی میتوان به کوله پشتی کارآگاه گجت و اندام هایی که از آن خارج می شد، تشبیه کرد.
گرانش جزئی ماه حفظ تعادل را دشوار می کند. بر مبنای مطالعه ای در دانشگاه میشیگان، ۱۲ فضانوردی که در مأموریت های آپولو در ماه قدم می زدند، ۲۷ بار به زمین خوردند و ۲۱ بار دیگر هم نزدیک به زمین خوردن بودند.
هنگامی که فضانورد چارلی دوک(Charlie Duke) در سال ۱۹۷۲ درحال انجام آزمایشات بر روی خاک ماه بود بر روی سطح ماه افتاد. او سه بار کوشش کرد تا بلند شود. این مطالعه نشان داد که سقوط زمانیکه فضانوردان مانند دوک، درحال جمع آوری نمونه ها یا استفاده از ابزار بودند، رایج تر است و اینها وظایفی هستند که فضانوردان آرتمیس احیانا انجام می دهند.
سوپرلیمبز از راه می رسد
سوپرلیمبز حدود یک دهه پیش توسط هری اسادا(Harry Asada)، استاد موسسه فناوری ماساچوست ساخته شد و پیش از این توسط کارگران سازنده هواپیما و کشتی سازی مورد آزمایش قرار گرفته است.
حالا آنها برای فضانوردان سازگار شده اند. اریک بالستروس(Erik Ballesteros)، دانشجوی دکترا در موسسه فناوری ماساچوست، تابستان را در لابراتوار پیشرانش جت ناسا بعنوان بخشی از کمک هزینه تحصیلی ناسا روی سوپرلیمبز کار کرد.
او می گوید که این سیستم به کمی کار بیشتر نیاز دارد، اما امیدوار است که تا ژانویه جهت استفاده آماده شود.
امکان دارد چالش های دیگری هم وجود داشته باشد. دکتر جاناتان کلارک، استاد بالینی عصب شناسی و پزشکی فضایی در کالج پزشکی بیلور، می گوید که محیط نامناسب فضا، از دما گرفته تا ذرات آلاینده مانند گرد و غبار، تابش الکترومغناطیسی، می تواند تأیید این فناوری جهت استفاده را گران و زمان بر کند.
منبع: آتی جو
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب